NVvP

INHOUD

Mensen met misofonie (‘haat van geluid’) hebben een preoccupatie met bepaalde, meestal menselijke, geluiden. Vaak betreft het mond- en keelgeluiden als smakken, ademhalen, of hoorbaar drinken. Het kan ook het geluid van een toetsenbord zijn of van chipszakjes. Bij het horen van deze geluiden ervaren zij irritatie, heftige walging en woede. De intensiteit van de emoties geeft enerzijds angst de zelfbeheersing te verliezen en anderzijds schuld en schaamte.

Over de stoornis is weinig bekend. Het aantal nieuwsgroepen op internet doet echter vermoeden dat het vaker voorkomt. Bij een groot aantal mensen lijkt er bovendien sprake te zijn van een familiaire component.

In 2011 is in het AMC begonnen met een onderzoek naar de neurobiologie van misofonie – zowel neuro-imaging als genetica – en de behandeling ervan. Inmiddels zijn vijf groepen patiënten met succes behandeld met technieken uit de cognitieve gedragstherapie (CGT) en psychomotore therapie. Toegepaste strategieën zoals het vermijden van de geluiden of het produceren van tegengeluid blijken helaas maar tijdelijk en beperkt te zorgen voor vermindering van de lijdensdruk. Het dragen van oordopjes bijvoorbeeld verergert de al verminderde geluidstolerantie en kan leiden tot toename van klachten, sociale vermijding en depressie. In tegenstelling tot bij angststoornissen leidt exposure bovendien niet tot uitdoving. Er zijn dus andere technieken nodig.

VORM EN LEERDOELEN

In deze workshop zal het neurobiologisch verklaringsmodel van misofonie besproken worden, mede aan de hand van de eerste resultaten van het EEG-onderzoek, en zullen we bespreken hoe je door bestaande CGT-technieken te combineren een effectieve behandeling vorm kunt geven.