NVvH

Vorming van postoperatieve adhesies is een inflammatoir proces. Recent onderzoek laat zien dat biomaterialen histaminerelease door mestcellen induceren, hetgeen leidt tot rekrutering van macrofagen. De macrofagen kunnen op het biomateriaal hechten door oppervlakte gebonden fibrinogeen. Remming van de histaminerelease en/of fibrinogeen-depletie zou de cascade, die uiteindelijk leidt tot de vorming van adhesies, kunnen voorkomen.

Balb/c muizen (n=6-9/groep) kregen een ongecoate polypropylene mesh intraperitoneaal geplaatst. Ranitidine en Cetirizine (H1- en H2-antagonisten), Cromolyne (mestcelstabilisator) en natriumchloride (controle) werden intraperitoneaal geïnjecteerd. Daarnaast werden Cromolyne en natriumchloride oraal toegediend. Ook ondergingen muizen selectieve fibrinogeen depletie door intraperitoneale toediening van Ancrod (defibriniserend agens). Interventies werden gestart 2 dagen pre-operatief, dagelijks tot 1 dag postoperatief. Na 7 dagen follow-up werden oppervlaktepercentages bedekt met adhesies berekend. (Immuno)histochemie en additionele experimenten worden momenteel uitgevoerd.

Zowel de combinatie Ranitidine en Cetirizine en de toediening van Ancrod lieten een niet-significante reductie van postoperatieve adhesies zien (p>0.20). Cromolyne intraperitoneaal (20mg/kg) reduceerde de hoeveelheid adhesies significant (p=0.04); oraal toegediend zagen we een vergelijkbaar resultaat t.o.v. controles (40% vs. 68%, p=0.01). Hogere concentraties gaven geen significant betere resultaten t.o.v. controles (100mg/kg, p=0.07; 500mg/kg, p= 0.68). Toediening van Cromolyne tot 7 dagen postoperatief leidde tot een significant slechtere situatie t.o.v. controles (20mg/kg intraperitoneaal, p=0.02)

Kortdurende, peri-operatieve behandeling met orale Cromolyne is eenvoudig, minimaal invasief en leidt in een experimentele setting tot een reductie van de vorming van postoperatieve adhesies. Dit maakt het tot een zeer veelbelovende interventie welke in een humane setting getest kan worden.