NVvH

Patiënten met prolaberende hemorroïden waarbij herhaalde rubberband ligatie niet afdoende is, komen in aanmerking voor een hemorroïdectomie of circulair gestapelde hemorroïdopexie. Een hemorroïdectomie gaat gepaard met veel postoperatieve pijn. De gestapelde hemorroïdopexie is duur en kan tot zeer ernstige complicaties leiden. In 2006 ontwikkelde de Duitse chirurg F. Pakravan een nieuwe techniek voor het behandelen van prolaberende hemorroïden: de transanale open hemorroïdopexy (TOH). Ondanks het feit dat er een groot onderzoek op stapel staat om de laatste twee methoden met elkaar te vergelijken, zijn er vrijwel geen data beschikbaar over de resultaten van de TOH. Het doel van de huidige studie is om na te gaan of de resultaten van Pakravan reproduceerbaar zijn.

Bij de TOH wordt op circa 4 cm craniaal van de linea dentata een klein mucosa oppervlak van 1x1cm diathermisch verwijderd en gesloten met een vicryl Z-hechting waarbij het distaal daarvan gelegen prolaberende mucosa wordt opgetrokken. Na het oplossen van de hechting voorkomt lokale fibrosering van de mucosa dat deze opnieuw prolabeert.

Data van de eerste 20 patiënten met graad III-IV hemorroïden die in ons ziekenhuis werden behandeld met de TOH zijn prospectief verzameld. De twee hoofdklachten waren anaal bloedverlies (n=12) en mechanisch bezwaar (n=13). Tussen november 2011 en januari 2013 werden 9 mannen en 11 vrouwen behandeld middels TOH. De mediane follow-up duur bedroeg 62 (1-183) dagen. Ten tijde van de operatie bedroeg de mediane leeftijd 51 (27-77) jaar. De operatieduur bedroeg mediaan 24 (9-44) minuten. In drie gevallen was een tweede ingreep noodzakelijk, waarbij één patiënt opnieuw een TOH onderging met goed resultaat en twee patiënten een klassieke hemorroïdectomie. Het anaal bloedverlies werd adequaat behandeld in 10/12 patiënten, de mechanische bezwaren waren over in 10/13 patiënten. Bij 7 patiënten (35%) was sprake van postoperatieve pijn. Bij één patiënt resulteerde dit in een langere opnameduur van totaal 3 dagen. Twee patiënten hadden een urineretentie waarvoor eenmalige catheterisatie afdoende was. Eén patiënt ontwikkelde enkele dagen later een getromboseerde hemorroïd. Verder deden zich geen andere perioperatieve complicaties voor.

Onze resultaten lijken qua uitkomst vergelijkbaar met de eerder gepubliceerde resultaten van Pakravan in 2009, een pilotstudie met 34 patiënten. Wel is het percentage postoperatieve pijn aanmerkelijk hoger dan de 20% die Pakaravan rapporteerde. Ons inziens is TOH een effectieve techniek voor de behandeling van graad III-IV hemorroïden. Wel lijkt het raadzaam de resultaten verder te objectiveren alvorens een gerandomiseerd onderzoek aan te vangen.